Mijn zus, mijn verhaal...

Dit jaar '2008' zou mijn zus 50 jaar zijn geweest. Geen dag gaat er voorbij dat ik niet even aan haar denk. Ik had een zus kunnen hebben van 50 jaar, 10 jaar ouder dan mij. Een zus waar ik tegenop zou kijken, een zus waar ik zoveel mee kon delen.

2 Juni 1958. Ik weet niet of de geboorte spontaan was of werd opgewekt. Wat ik wel weet, is dat mijn moeder ruim 10 maanden zwanger is geweest. Tegenwoordig wordt een baby gehaald als iemand 2 weken overtijd is, 50 jaar geleden kwam die optie niet eens naar boven. De baby kwam als hij/zij zich aankondigde.

De huisarts haalde toen de baby. Dus ook zo bij mijn moeder. 2 Juni 1958. Mijn zus werd geboren, zonder achterhoofd en met een – in volksmond genoemd – kattenkopje. Mijn vader wilde absoluut niet dat mijn moeder het kreeg te zien en de huisarts was totaal van de kaart, zodat hij zijn praktijk voorlopig sloot.

Het zal een groot verdriet zijn geweest. Je eerste kindje waar je zó naar hebt verlangd en blijkt dat het niet levensvatbaar en misvormd blijkt te zijn. Mijn moeder heeft hier nooit van geweten. Die werd alleen maar verteld dat de baby een kattekopje had en niet levensvatbaar was. Zij heeft mijn zus, haar kindje nooit gezien.

Alle jaren daarna, als broers en zus werden wij continue herinnert aan het feit dat wij een zus hadden en op iedere 2 Juni stonden we even stil bij de geboorte van mijn zus. 'Akke Tjitske' zou ze hebben geheten. Zonder ook maar een graf te hebben bezocht, wat eigenlijk niet bestaat maar wat wel bekend is, werd onze zus door mijn moeder levend gehouden.

Wij mochten onze zus niet vergeten.

Jaar in jaar uit stonden we stil bij haar geboorte en heengaan. Maar geen van ons allen wist eigenlijk waar onze zus aan was overleden. Enerzijds doet het er ook niet toe, anderzijds heerste er een soort misterie. De huisarts en m'n vader wisten het wel maar wij wisten niet hoe onze zus eruit zag. Daarbij werd het gemis van onze moeder steeds groter. Ze zeggen wel eens: 'verdriet slijt met de jaren'. Maar het gemis van mijn moeder naar mijn zus werd alleen maar groter.

De laatste jaren hebben we het er regelmatig over en is zij er enigsinds van overtuigd dat de baby misvormd was omdat zij in de eerste drie maanden van haar zwangerschap de 'spaanse/russische' griep had wat zijn effect op de foetus moet hebben gehad en de hersenen van de baby tot ontwikkeling zijn gekomen. Ik heb haar proberen te overtuigen dat het een 'afwijking' was. Dat zoiets iedereen zou kunnen overkomen. Niets, geen aanleiding... gewoon een afwijking. Een fout in het DNA.

Wat de reden ook is; ik mis mijn zus, heel erg, tot op de dag van vandaag.

Binnenkort leg ik bloemen op haar onbekende graf omdat ik wil dat zij weet dat ik weet dat zij mijn 'grote' zus is.

Iekje Pietersma

Laatste update 01.03.2019